Ultra Elektric

Drie jaar na Gracias Señor (2018) lopen The Sore Losers over van de goesting om hard te gaan, of zoals gitarist Cedric Maes het verwoordt: "The Sore Losers zijn klaar om uw hersenen tot moes te rocken! Dat is slecht nieuws voor iedereen die zit te wachten op de nieuwste electropop sensatie of nog meer akoestische wegdroomliedjes, maar heel goed nieuws voor wie uitkijkt naar een vette rockplaat". Dat konden we al horen in de singles Yeah Yeah Yeah en Amy en die lijn trekt de band niets ontziend door in de overige 10 tracks. In het najaar brengt de band hun nieuwe plaat live naar het publiek met een uitgebreide tour. Jan Straetemans: "We hebben deze plaat geschreven met het podium voor ogen, daarom wilden we het tempo opdrijven. We kunnen niet wachten om de set aan te vullen met een nieuwe lading harde, snelle rock nummers." Na buitenlandse avonturen met Dave Cobb, Dolf De Borst (The Datsuns), en James Petralli (White Denim) voelde de band zich klaar om het heft in eigen handen te nemen. Cedric Maes: "Als we met zo'n internationale topproducer samenwerkten, was er altijd wel één van ons vier die goed oplette wat er aan het gebeuren was, we wilden weten waar elk knopje voor diende." Nu hebben ze het allemaal zelf gedaan: van songwriting over opnametechnieken tot producen en mixen. De plaat werd zelfs deels opgenomen in de eigen opnamestudio van de band: Ultra Elektric Studio. Het nieuwe album heeft zijn naam dus niet gestolen. Jan Straetemans: "Die titel staat symbool voor onze onafhankelijkheid. Na 11 jaar weten we als geen ander hoe The Sore Losers moeten klinken en we hebben ons door niks of niemand laten tegenhouden om dat geluid na te jagen." De band heeft er zijn missie van gemaakt om die rockmuziek te spelen waar ze zelf nood aan hebben. Cedric Maes: "Wij volgen onze drang om nummers te schrijven, recht uit het hart en omdat het moet, de wereld heeft goeie rockbands nodig! Tekstueel staan we soms dichter bij Little Richard dan bij Dylan, maar dat is niet erg." Jan Straetemans sluit zich daarbij aan: "Sommige platen zet je op om naar de teksten te luisteren, maar dit is gewoon een goeie, stevige rockplaat, fuck it. Het is de hardste die we al gemaakt hebben, alles gaat in het rood: tempo, energie, volume, ja zelfs de hoes."